Koncert w ramach 26. Międzynarodowego Festiwalu "Nova Muzyka i Architektura"

Wydarzenie odbywa się w ramach projektu „Kujawy + Pomorze - promocja potencjału gospodarczego regionu – edycja II"

Wystąpią: 
Toruńska Orkiestra Symfoniczna
Dainius Pavilionis – dyrygent
Gabriela Ułanowska - prowadzenie

Program:
A. Vivaldi  - Cztery pory roku, cz. III Burza 
J. S. Bach - Aria na strunie G z III Suity orkiestrowej D-dur BWV 1068  
W. A. Mozart - Uwertura do opery Wesele Figara 
W. A. Mozart - Serenada G-dur nr 13 KV 525 Eine Kleine Nachtmusik  
W. A. Mozart - Symfonia nr 40 g-moll KV 550, cz. I 
L. van Beethoven - V Symfonia c-moll op. 67, cz. I 
J. Brahms - Taniec węgierski nr 1 g-moll
J. Brahms - Taniec węgierski nr 5 fis-moll 
E. Grieg - I Suita Peer Gynt op. 46, cz. I Poranek 
G. Bizet - Uwertura do opery Carmen 
G. Bizet -  Habanera z opery Carmen 
A. Dvořák - Humoreska nr Ges-dur op. 101 
A. Dvořák - IX Symfonia e-moll op. 95 Z Nowego Świata, cz. I
J. Strauss - Polka Grzmoty i błyskawice 
W. Kilar - Walc z filmu Trędowata 

Podczas tego wieczoru zabrzmią niekwestionowane hity tzw. muzyki klasycznej. O uwerturze do Wesela Figara Wolfganga Amadeusza Mozarta (1756-1791) Sławomir Pietras pisał: „Już pierwsze takty uwertury do tej popularnej opery Mozarta jasno mówią, że czeka nas przednia zabawa. Później, przez cztery akty, muzyka pulsuje niczym najlepszy francuski szampan, a komediowe sytuacje zmieniają się jak w kalejdoskopie. Nie bez racji mówi się, że akcja toczy się tutaj niczym żywe srebro, a komediowa intryga biegnie bardzo naturalnie”. Aż chce się patrzeć, słuchać, klaskać, kochać.  Innym mozartowskim majstersztykiem jest Symfonia g-moll KV 550, pozbawiona trąbek i kotłów nawet przez moment nie kojarzy się z dworskim stylem galant, którego cechą charakterystyczną jest lekkość, delikatność ornamentacji, brak kontrastów dynamicznych i równowaga formalna. W XIX wieku określano tę symfonię jako „szloch spod koronkowej chusteczki”. To miano wskazywało na opozycję wobec spazmów płaczu, typowych dla romantyzmu. Określenie „szloch” wskazuje co prawda na pogłębienie ekspresji, jednak każe zwrócić również uwagę na formę, która w tym przypadku jest pełna powabu i proporcji. Jakże odmienna w charakterze jest mozartowska Serenada G-dur nr 13 KV 525 Eine Kleine Nachtmusik. Tę Małą nocną muzykę rozpoczyna  powszechnie znany, radosny temat oparty na trójdźwięku G-dur. O Menuecie z tej Serenady Alfred Einstein napisał słowa, które można odnieść do całego utworu: „Arcymistrzowstwo w możliwie najmniejszych ramach”. 
Przeboje barokowe, które zabrzmią podczas omawianego wieczoru reprezentować będą:  koncert z cyklu Cztery pory roku (Lato, cz. III Burza) Antonia Vivaldiego (1678-1741) umieszczony w zbiorze pt.: Il cimento dell’armonia e dell’inventione (Spór między harmonią a wyobraźnią) oraz Aria na strunie G z III Suity orkiestrowej D-dur BWV 1068 Jana Sebastiana Bacha (1685-1750). 
Listę szlagierów doby muzycznego romantyzmu otwiera sercem romantyk – Ludwig van Beethoven (1770-1827) z I częścią V Symfonii c-moll op. 67, a kontynuują ją: Johannes Brahms (1833-1897) z Tańcami węgierskimi (nr 1 g-moll i nr 5 fis-moll). W programie nie może zabraknąć operowych przebojów, które wyszły spod ręki francuskiego werysty George’a Bizeta (1838-1875). Habanera to muzyczny portret Carmen, a zarazem streszczenie całej opery. Cechuje ją jednolity, obsesyjny puls zamknięty w tonacji D-dur. Zaledwie trzy akordy tworzą architektoniczne ramy tej muzycznej perełki. Bizetowskie tematy porywają siłą i bezpośredniością wyrazu. W słynnej Uwerturze do opery Carmen kompozytor wprowadza trzy tematy ilustrujące: corridę, marsz torreadora i przeznaczenie. Także w tym miejscu partytury spotykają się feeryczna dekoracyjność i mroczna dramaturgia. 
Listę arcydzielnych  hitów uzupełnią: I Suita Peer Gynt op. 46 (cz. I Poranek) Edwarda Griega (1843-1907), Humoreska Ges-dur op. 101 i I część IX Symfonii e-moll op. 95 „Z Nowego Świata” Antonína Dvořáka (1841-1904), Polka „Grzmoty i błyskawice” Johannesa Straussa (1825-1899) oraz Walc Wojciecha Kilara (1932-2013) z filmu Trędowata.  

dr Aneta Derkowska